My Train Advantage

Naisip ko magsulat tungkol sa pag-cocommute ko dahil sa naranasan at nabasa ko ngayong araw na ‘to. Sa hinaba-habang panahon kong mag-MRT, mabilis ang dating ng tren kaninang rush hour sa Shaw blvd. Wala pa atang 2 minuto may kasunod na, ika nga, international standard ang train arrival time ng MRT kanina. At take note, umulan pa ng malakas yun. Iniisip ko, improving. Sana nga. Tapos naririnig ko si Pacquiao, nag-MRT. Tapos nakita ko picture ni Kris Aquino, sumakay rin, ayaw padaig. Inisip ko na lang, sana madevelop pa ng husto ang rail system natin tulad ng mga kapit-bahay natin na Singapore, Hongkong atbp.

Na-realize ko, 15 years na pala akong nag-cocommute ng tren. Laking train ika nga. Since Grade 4, nag-cocommute na ako. Grade school to College, LRT 1. Nung nagtrabaho na, MRT naman. Eh bilang walkable distance lang ako sa LRT (Baclaran) at MRT (Taft) – parehas dulo. Kaya naman laging nakakaupo!

Kapag tinatanong nila ako, saan ka nakatira? Sabi ko Pasay. Reaction nila, layo naman. Natatawa na lang ako. Kung alam niyo lang, wala pang 20mins ang biyahe ko mula amin hanggang LRT Central. 25 minutes naman mula MRT Taft hanggang MRT Quezon Ave. Tapos, aircon pa, nakaupo pa. Konting lakad na lang pagbaba ng tren. Kapag naglalakad nga ako, iniisip ko, ilang calories din ito! Haha.

Masaya mag-commute sa tren lalo na kapag hindi rush hour. Ramdam ko ang laya ko sa paglalakad, ang laya ko mag-isip habang nakadungaw lang. Saulado ko na nga ata lahat ng makikita kapag nakadungaw sa tren. Hindi sa pagmamayabang, kalkulado ko na rin lahat ng biyahe sa LRT at MRT (except LRT2), pati mga pautot ng mga train driver na “hindi magsasakay yang train na yan” pero skip train pala, magbubukas sa susunod na istasyon. Ang hindi ko na nga lang naeexperience eh yung masiraan ang train sa gitna ng railway, tapos maglalakad lahat sa pinakamalapit na station. Saya di ba! J

Minsan nga kapag pumasok ako sa turnstile sa MRT Taft station, tapos nakita ko umaakyat pa lang yung mga tao na lumabas sa loob ng train, tapos ung mga kasabayan kong pumasok dali-dali naman bumaba sa train platform para makasakay na akala mo aalis agad yung tren, natatawa na lang ako. Sa isip-isip ko, 3-4 mins pa yan bago umalis kaya kalma lang. Siyempre, lalabas lahat ng pasahero kasi nga last station, maglalakad pa yung driver para pumunta sa kabilang dulo, kakalikot pa sa driver' seat ng kung ano-ano, etc. Magmadali ka kapag bukas na ang ilaw sa pinto at mas lalo kang magmadali kapag binuksan na ang aircon sa loob dahil kulang-kulang sampung segundo na lang mag-wawarning buzzer na yan para magsara ng pinto.

Madalas ako makakita ng mga post na nagrereklamo dahil sa traffic, iniisip ko buti na lang I have my “Train Advantage”. Kaya hanggang ngayon, hindi ko pa rin priority ang magka-sasakyan. Hindi ko nakikitang convenient ang pagkakaroon ng sasakyan sa ngayon. Dagdag alagain para sa akin. Hahanapan mo pa ng parking (lalo na’t walang parking sa amin. Haha). Tapos dagdag expenses pa dahil sa maintenance. At feeling ko, karamihan puro yabang lang, kaya ayun di magkaugaga sa kakatrabaho mabayaran lang ang sasakyan. Haha. Convenient pa talaga sa akin ang mag-commute. Minsan, kapag maisip mong sumaglit sa isang mall, baba ka na lang sa station. J

Sabi ko nga wala pang malaking pangangailangan sa akin. Accessible pa naman ako sa mga train stations. Pati maiksi kasi ang pasensiya ko, ayoko na-tatraffic,  ayoko nasasayang oras ko. Dahil nga siguro kalkulado ko na ang mga biyahe ng tren, kalkulado ko na rin ang magiging itinerary ko buong araw. Sanay na ako sa biyaheng tren at ayoko ng mga hassle sa kalsada.

Sa sobrang gusto kong kalkulado biyahe ko, minsan kapag kailangan mag-taxi, i-gogoogle map ko pa yung destination ko para alamin ang magandang daan na hindi traffic. Laki kasi akong puro mapa ang hawak ko dahil binibigay ng tatay kong seaman dati.

Siguro, kung magkakaroon ako ng sasakyan, bihirang ako magddrive, kailangan may driver. Isa sa mga “thinking time” ko rin kasi ang biyahe. Dungaw doon, dungaw kung saan-saan madaan. Mahirap na mag-isip ng kung ano-ano habang nag-ddrive di ba?

Kaya nga sa dami ng naisip ko, nangangarap ako na magkaroon ng iba pang train lines sa Metro Manila tulad ng mga ito, ang iba pa nga nasa papel na, meaning plano na:

*MRT mula North Edsa hanggang San Jose Del Monte, Bulacan, ang daan sa Commonweatlh.

*LRT Extension Baclaran hanggang Cavite, daan sa Coastal at Aguinaldo Highway.

*Monorail para sa mga turista at businessman mula NAIA daan ng Coastal, Entertaiment City, MOA Complex, Macapagal Blvd, saka lang mag-Roxas Blvd hanggang sa Intramuros, Manila.

*MRT mula Katipunan area, daan ng C5 tapos isang station sa BGC, patuloy hanggang makarating ng Alabang.

*Monorail along Sucat Ave mula SLEX hanggang Airport o Roxas Blvd

*Monorail mula España UST hanggang sa QC Circle, connecting to MRT station na papuntang San Jose Del Monte Bulacan.

I can just imagine the efficiency of our transport system. Libre mangarap. J

After all, thankful ako sa aking "Train Advantage"
And I will always be a proud commuter.

Kung ako si PNoy...

1. I-aabolish ko ang Pork Barrel. Tatanggalin ko ang lahat ng “development assistance” ng lahat ng indibidwal na opisyal ng pamahalaan. Leave it to proper agencies.

2. Pero tataasan ko ng 30% ang suweldo ng lahat ng government officials and employees.

3. I-aallocate ko ang pondo ng PDAF at ng mga kauring “development assistance” sa dalawa, unang 50% nito sa Executive Department, para:

• Bawat barangay may pre-school at health center, bawat lungsod at bayan sa buong Pilipinas ay may public hospital, public elementary, high school at college.
• Maisakatuparan ang national ID system para sa lahat ng Pilipino.
• Makagawa ng sariling sasakyan ang Pilipinas at mabawasan ang import ng sasakyan.
• Makabili ng mga warship at submarine.
• Bawat barangay may pulis station.
• Ma-explore na ang Benham Rise.
• Mapaghusayan ang paghahanda sa mga kalamidad.
• Maka-imbento ng mga tanim na kayang mabuhay sa kalamidad.
• Makagawa ng mga tourist attraction kung saan lahat ng tourist attractions na meron sa buong mundo nasa isang theme park sa isang island.
• Unti-unting paghandaan ang space exploration.

4. I-aallocate ko rin ang natitirang 50% sa Local Government Units, para:

• Hindi na pag-aagagawan masyado ng mga pulitiko ang mga national position, sa local level na lang sila magpapatayan kasi nandun ang budget. (yun lang, ok lang mas malakas na puwersa ng kapulisan)
• Hindi na magsisiksikan lahat sa NCR kasi may mga job and business opportunities na sa kanilang mga bayan at lungsod. Para sa gayon din madali nang made-decongest ang Metro Manila at maaayos na ang baha. (yahoo!)
• Magkakaroon ng paligsahan bawat rehiyon/probinsya/lungsod sa bansa. Ang may pinakamataas na kalidad ng pagasenso ay magkakaroon ng incentive at mas mataas na pondo sa susunod na taon.
• At para mas makapaglaan ng pondo ang mga LGU sa paghahanda sa kalamidad.

5. Lahat ng programa at proyekto ng Executive department dapat tumutugon sa pangangailangan ng LGU, ganun din ang LGU dapat nakalinya sa vision ng Executive department. Ika nga, in partnership lagi. Bawal mag-solo ng proyekto. Signatory ang department secretary at punong lungsod/munisipyo kung saan gagawin ang  lahat ng proyekto. Ang mga senador at kongresista, gagawa lang ng batas.

6. Magkakaroon ng bagong pamantayan sa eleksyon.

• Para makatakbo bilang presidente at bise presidente, dapat senador ka.
• Para makatakbo bilang senador dapat kongresista ka.
• Para makatakbo bilang kongresista dapat nakatapos ka ng isang termino sa LGU maliban sa barangay level o naging department secretary sa loob ng tatlong taon.
• Bubuwagin ko ang Sangguniang Kabataan pero palalakasin ang community involvement ng kabataan sa pamamagitan ng mga paaralan.

Sarap mangarap.

Easier said than done.

Hahaha.

Palarong Pambata

Whenever there's a Palarong Pambansa, NCR always bag the over-all champ compared to other regions. And recently, NCR did it again for the nth time, as in "ninth" time.

Then, here comes Southeast Asian Games (SEA Games) or ASIAN Games where Thailand and China always dominate the event, respectively. We expect the PHL to compete well and top the event. 

But the question is, where is the support? Where is the funding?

Going back to Palarong Pambansa, I am sure NCR has the overflowing support that's why they are consistent. Everything's important are in NCR, thus funding to it is widespread.  It's a manifestation of government' allocation of subsidy which is unequal. If we cannot allocate enough funding to other region, for instance in sports development, how can you expect them to compete well. Palarong Pambansa is a waste of time. It is like showcasing NCR domination, not empowering sports development from the grass roots of the country.

Just like in the case of the PHL, if we cannot support and fund well the country to competition abroad, do not expect a competitive delegation. There's no sense of competing at all, such a waste of money. Pakitang tao lang, makasali lang.

Like Palarong Pambansa, pakitang tao lang, makapagpalaro lang sa bansa wala naman quality output of athletes.

It's (really) More Fun in the PHILIPPINES

It's (really) More Fun in the PHILIPPINES

Official Video

What are MORE FUN in the PHILIPPINES?

Sleepless Nights

Parking

Moving House

Lovers

Staring Contests

SHARE YOUR MORE FUN MOMENTS!